Kilian Jornet, bergbeklimmer: "De atleten die het beste presteren, zijn degenen met de grootste pijngrens."

Kilian Jornet is een Catalaanse atleet die in Noorwegen woont. Hij is al sinds zijn geboorte betrokken bij de bergen, als zoon van een berggids en parkwachter in de berghut Cap de Rec in de Pyreneeën, en een bergsportinstructeur. Dit leidde tot zijn opvoeding in een berghut op 2000 meter hoogte.

Deze omstandigheden hebben ertoe geleid dat hij gemiddeld zes uur per dag aan bergsporten besteedt. Sinds 2007 is hij internationaal gaan deelnemen aan ski-alpinisme en trailrunning, waarbij hij verschillende World Series-titels en de Europese en Wereldkampioenschappen Skyrunning heeft gewonnen. Hij heeft tientallen bronzen, zilveren en gouden medailles gewonnen op de Europese en Wereldkampioenschappen ski-alpinisme , in de categorieën verticaal, individueel, gecombineerd, estafette en lange afstand.

Jornet heeft snelheidsrecords gevestigd op toppen zoals de Mont Blanc, de Matterhorn, de Denali en de Aconcagua . In 2017 voltooide hij het project met een dubbele solobeklimming van de Everest , zonder vaste touwen of kunstmatige zuurstof. In 2024 voegde hij zijn elfde overwinning toe aan de Zegama Aizkorri -race en wist hij in 19 dagen 82 toppen van meer dan 4000 meter in de Alpen te beklimmen, waarbij hij trailrunning, bergbeklimmen, klimmen en fietsen combineerde.

Onlangs deed de topsporter mee aan een AMA-sessie op Reddit , waarin hij aangaf dat de toekomst van topprestaties niet afhangt van het opbouwen van sterkere spieren of zwaardere trainingen, maar van het vermogen om de geest te trainen.

"Ik geloof dat cognitief management de volgende stap in prestatieverbetering gaat worden. Als we nadenken over waarom we moe worden, waarom we stoppen met proberen... Het is (bijna) nooit te wijten aan een systeemfout. Ons 'centrale orgaan/bestuurder' voorkomt dat we uitgeput raken en sterven door inspanning , en we zien dat de atleten die het beste presteren, degenen zijn met de hoogste pijntolerantie," begon de Catalaan.

Hij gelooft dat het lichaam als een automatische rem werkt, die de inspanning om te overleven vermindert, zelfs als het tot het uiterste kan worden gedreven: "We zien de effecten van adrenaline, stress of hormoonafgifte tijdens bijna-doodervaringen, wat aangeeft dat we onszelf meer kunnen pushen dan onze centrale gouverneur ons vaak vertelt."

Hoge prestaties zijn afhankelijk van het mentale vermogen om pijn te verdragen: " Het is ingewikkelder dan hitte of eten , maar wat mij betreft is dit de volgende grote uitdaging."

Hij doelde niet op zinloos lijden, maar op een gecontroleerde verruiming van de grenzen waarbinnen lichaam en geest in veeleisende situaties kunnen werken . "Voor gewone mensen denk ik dat de individualisering van alles – voeding, trainingsbelasting, zuurstofsystemen, temperatuursystemen, niersystemen – waarschijnlijk een enorme impact zal hebben, omdat de meeste mensen tegenwoordig volgen wat voor anderen werkt zonder hun individuele omstandigheden en mogelijkheden te analyseren."